Dado Topić, između dve pesme: „Kada sam bio mali, jureći samog sebe, misleći da sam najveći na svijetu...“
Iz publike: „Jesi!“
“'Time' označuje vrijeme današnje, vrijeme suvremeno, vrijeme – mladih. To vrijeme – to je 'Time'.“
Ovako je završen tekst Pere Gotovca sa zadnje strane prvog albuma grupe Time iz 1972. i, mada je diskutabilno koliko na ovim prostorima bilo koje vreme pripada mladima, van svake sumnje je da bend Time odoleva zubu vremena. Dva puta (petak i nedelja) rasprodana velika sala SKC-a dovoljno govori o pozicijama koje ovaj bend ima: publika sačinjena od dugokosih 20-ogodišnjih metalaca, sredovečnih punkera iz vremena Paket aranžmana, ljudi na pragu starosti koji verovatno ne pamte kada su poslednji put bili na rock koncertu i mnogih drugih mogla se uveriti u snagu i zaslužen antologijski status brojnih pesama ovog benda na ovdašnjoj rock sceni, kakva god ona bila.
Iako aranžmanski komplikovane, pesme koje je postava bas–gitara-bubanj izvodila kako to već stari majstori rade, nisu izgubile ni delić od svoje monumentalnosti. Zvuk je bio namešten kako valja i Divjak, Božić i Topić počeli su žestoko, sa Istinom mašinom, momentalno uspostavljajući emotivni kontakt sa beogradskom publikom. Mladoliki i mišićavi Dado Topić je u nastavku koncerta svojim moćnim glasom potvrdio da je i dalje jedan od najboljih rock pevača sa ovih prostora i u onim i u ovim vremenima. Ređale su se Alfa Romeo GTA, Kralj alkohol, epska/epohalna Za koji život treba da se rodim i tako oko sat vremena, uz pokoje nevažno i sićušno ispadanje iz ritma ili pucanje žice.
Nakon sat vremena prašenja, Vedran Božić i Ratko Divjak se povlače sa scene, Dado uzima akustaru u ruke i dvadesetak minuta peva i nove i stare balade, među kojima vredi izdvojiti emotivni klimaks koji je izazvala Da li znaš da te volim.
Trenutak u kome se sala SKC-a orila unisonim glasom publike kojoj je Topić nakon stiha “tad govorili su meni da ljubav ta neće imati kraj” prepustio da otpeva katarzični refren “i vječno da živjeće ovdje kraj nas i svaki njen novi dan biće znak da volim te ja” sa naizmeničnim pevanjem potom Dade i publike “volim te ja” mogla se doživeti kao klasičan izraz nostagije, posebno imajući u vidu grbove sa šest plamenova koji su se uklesani u mermer podno krova sale SKC-a nalazili iznad glava svih prisutnih.
Patetično ili ne, tek trebalo je biti od kamena pa ne naježiti se.
Emotivnih pražnjenja nije falilo ni pre, a naročito ni posle toga kada su se Divjak i Božić vratili na scenu uz reviju “beogradske elite muzičara”, kako je to Topić najavio. Gostovanje je otvorio Banana sa Dok ja i moj miš sviramo jazz, nastavio je Koja efektno uklapajući svoj prepoznatljivi wah zvuk u Hegedupa upa i Reci mi ciganko šta u mom dlanu piše, da bi se potom na sceni pojavio Đorđe David kome je Dado prepustio da otpeva svoju najdražu Pjesmu No 3.
Nije sporno da Đorđe svojim glasom može tehnički da iznese ovu zahtevnu biser - pesmu; sa druge strane, nije sporno ni to da odavno poznata Dadina preterana srčanost i dalje rezultira po kojom nepromišljenošću: Koja, Banana, Dragi Jelić (gost u Superstar i Rock and roll u Beogradu) pripadaju “bg rock eliti”; Đorđe David, međutim, uz sav trud koji poslednjih 15-ak godina ulaže u predstavljanje sebe kao ultimativnog rock frontmena, tu ne pripada.
No, koncert se približavao kraju, bilo je to jasno i po sve dužim Dadinim monolozima između pesama, tj. blago monotonim i emotivnim izlivima reči poput zahvaljivanja Bati Kovaču koji se “znao sedam dana mučiti oko tona jedne dirke”, a koji se zatim odnekud stvorio na sceni pa je palo i bratsko grljenje.
Posle jednog bisa, svirka duga gotovo dva i po sata je završena, pa bi se konačan utisak mogao formulisati ovako: sav ex–yu rock 'n' roll jeste marginalizovan od strane onih što pljuju i pevaju, više kao uzgredna posledica omalovažavanja vrednosti kakve su poštenje, iskrenost i čestitost.
Bez obzira na 30 godina dugu diskografsku neaktivnost i igranje na kartu starih, dobrih vremena, Time su pružili dobar šou, potvrđujući da su poput mnogih koji su posle njih krenuli trnovitim rockerskim stazama i dalje aktivni na liniji ovih vrednosti. A one će, uprkos dominaciji nedostojnih, “vječno živjeti ovde kraj nas”.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.