Njegovo ime je upisano u zlatnu knjigu rock muzike još davne 1968, kada je ovaj momak sa 17 godina kao frontmen grupe Box Tops otpevao jedan od najvećih pop hitova ne samo tog doba – The Letter - pesmu koja se i dalje nalazi veoma visoko na listi najviše puštanih pesama svih vremena, na radio talasima širom sveta
Jedan od najvećih sporednih heroja rock ’n’ rolla svih vremena svakako je Alex Chilton, nekada pevačko čudo od deteta iz Memfisa, grada Elvisa Presleya, u kome je rock izmišljen. Mada je svetsku slavu prvobitno zadobio kao vokal
Box Topsa (crno bela slika), jedne od najvećih grupa tzv. “belog soula”, kasnije se dokazao kao autorska ličnost velikog formata, ali i ukleti genije čiju je grupu
Big Star (u sredini) uspeh nezasluženo mimoilazio dok su postojali, ali je posthumna slava narasla do granica kulta: njihovu sjajnu pesmu
In the Street ovih dana slušamo kao špicu TV serije
Vesele sedamdesete.
Konačno,
Alex Chilton ostaje upisan u istoriju i kao ugledni producent koji je potpisao neke od najzanimljivijih snimaka rock revivala, od The Crampsa do Tav Falca. Generacije novih rockera, od REM preko Steve Wynna, Jeff Buckleya, The Replacements, The Bangles, Yo La Tengo, pa do Garbage i Placebo, obrađuju njegove pesme i ističu inspirativni Chiltonov uticaj.
Ime Alex Chiltona upisano je u zlatnu knjigu rock muzike još davne 1968. godine, kada je ovaj momak sa 17 godina kao frontmen grupe Box Tops otpevao jedan od najvećih pop hitova ne samo tog doba – The Letter - pesmu koja se i dalje nalazi veoma visoko na listi najviše puštanih pesama svih vremena, na radio talasima širom sveta. Njegova tadašnja karijera u ovoj hit grupi obeležena je izuzetnim pevanjem, koje se i danas smatra obrascem soula u izvođenju belca.
Posle još nekoliko velikih hitova (Cry Like A Baby i Soul Deep) i osipanja veoma mladih Box Topsa pod udarcima svetske slave, Chilton se upustio u svestrano studiranje sviranja gitare najvećih majstora kao što je Steve Cropper. Povratak na scenu kao deo memfiskog banda Big Star tokom sedamdesetih, predstavio je Chiltona na vrhuncu svojih mogućnosti – Big Star su bili sastav koji je na jedinstven način spajao ljubav za soul i originalni ritam i bluz sa ljubavlju za britanski zvuk. Njihova prva dva albuma, Radio City i Big Star, dali su novu definiciju magičnog spoja melodične pop pesme i agresivne rock gitare - Chilton je takve pesme pravio sa lakoćom i šarmom, mešajući veselost i setu u ravnomernim dozama.
Nažalost, slabosti izdavačke kuće sa kojom su sarađivali, doprineli su lošoj distribuciji i ne tako dobroj prodaji ovih izdanja, uprkos sjajnim ocenama kritike. Finalni album Big Stara, poznat samo kao 3rd (Treći) ili pod alternativnim imenom Sister's Lovers, jedan je od najvećih kult albuma u istoriji rock muzike – do prodavnica je dospeo u vrlo ograničenom tiražu, nekoliko godina pošto je snimljen i to vrlo loše odštampan, tako da nam je tek CD reizdanje početkom devedesetih vratilo ovo delo u punom sjaju. Možda najuticajniji nepoznati album u istoriji rocka, ukazao nam se kao autentično remek delo, a spleen zabeležen na ovoj ploči konačno je prepoznat kao jedan od najlepših doprinosa poetske „tamne strane“ u rock muzici.
Treći album Big Star godinama je kružio muzičarskim krugovima u obliku presnimljene audio-kasete, nadahnjujući razne underground umetnike (naročito mlade REM), ali je šira javnost postala svesna veličine Chiltonovog rada, tek kad je britanski studijski projekat vezan za kuću 4AD, This Mortal Coil, 1984. godine obradio na svom legendarnom albumu It'll End In Tears dve Chiltonove pesme (Holocaust i Kangaroo).
U to vreme poluzaboravljeni Chilton je za sobom već imao epizodu gostovanja u Njujorku, gde je pokušavao da nastavi solo karijeru, mada se usput pokazao kao izuzetan producent kreirajući studijski zvuk The Crampsa na njihova prva dva izdanja, pa potom i producirajući i svirajući u okviru Panther Burns, sastava mlađeg memfiskog otpadnika Tav Falca. Njegovi neujednačeni solo albumi iz tog perioda svedoče o autoru bez iluzija da će iko obratiti pažnju na njegov rad, ali koji svejedno ne odstupa od svojih fascinacija.
Slavljen od novih rock generacija, Alex Chilton se polako vraća na scenu posle preseljenja u Nju Orleans i serijom stilski različitih, ali standardno kvalitetnih albuma konačno uspostavlja stalno prisustvo u muzičkom svetu, sarađujući i sa mlađim muzičarima i sa proverenim veteranima. Uz pomoć članova grupe
The Posies (Jon Auer i Kevin Stringfellow, koji svira i kao pridruženi član REM), ponovo okuplja
Big Star za turneju i jedan album uživo, te prošlogodišnji studijski
In Space.
Njegov solo koncert iz Anversa u Belgiji, objavljen 2004. godine, obrazac je nastupa kakvog će videti i beogradska publika – samouverena šetnja kroz originalne pesme iz svih faza uzbudljive karijere, te značajna količina probranih obrada, izvedena sa tradicionalnom osećajnošću jednog od najzanimljivijih autora i pevača u istoriji.
Solo diskografija:
- Singer Not the Song (EP, Ork, 1977)
- One Day in New York - (Trio, 1978)
- Bangkok/Can't Seem to Make You Mine (single, Fun, 1978)
- Like Flies on Sherbert - (Peabody, 1979)
- Hey Little Child / No More The Moon Shines On Lorena (Aura, 1980)
- Bach's Bottom - (Line, 1981)
- Live in London - (Aura, 1982)
- Feudalist Tarts (EP, New Rose/Big Time, 1985)
- Lost Decade - (Fan Club, 1985)
- Document - (Aura, 1985)
- No Sex (EP, New Rose/Big Time, 1986)
- Stuff - (New Rose, 1987)
- High Priest - (New Rose/Big Time, 1987)
- Black List (EP) - (New Rose, 1989)
- Best of Alex Chilton (New Rose, 1991)
- 19 Years: A Collection of Alex Chilton - (Rhino, 1991)
- Clichés - (Ardent, 1994)
- A Man Called Destruction - (Ardent, 1995)
- 1970 - (Ardent, 1996)
- Acoustic By Candlelight - (Knitting Factory 1997)
- Top 30 - (Last Call, 1997)
- Cubist Blues, with Ben Vaughan and Alan Vega - (Discovery, 1997)
- Loose Shoes and Tight Pussy - (Last Call, 1999)
- Set (Bar/None, (Bar/None 2000)
- Live in Anvers - (Last Call, 2004)
|
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.