The Age of the Understatement

Nakon saradnje prekaljenih lisaca Grega Dullija (The Afghan Whigs) i Marka Lanegana (Screaming Trees) pod imenom The Gutter Twins, stiže odgovor mladića koji bez problema mogu da im budu sinovi – Alexa Turnera, frontmena megapopularnog sastava Arctic Monkeys, i Milesa Kanea, pevača indie pridošlica The Rascals.

No, dok su matorci zagazili u turobni bluzirani rock, klinci su se vratili 40-ak godina unazad, u vreme kada se svaka Evrovizija porodično dočekivala uz cupkanje zbog šlagera koji će obeležiti čitavu sezonu, a Scott Walker bio normalan i obrađivao Jacquesa Brela.

Prva i najvažnija stvar – lutka s naslovne strane se zove Gill i bila je studentkinja u Johanesburgu početkom 60-ih, a njena fotografija preuzeta je iz knjige Five Girls (1962) fotografa Sama Haskinsa. Nije poznato šta danas radi i da li je uopšte živa, ali dajte nekoliko nedelja svemogućim tabloidima i odgovor će biti pred vama.

Namera Alexa i Milesa bila je da ovakvim omotom izazovu nostalgiju i izmame uzdahe, poput onih kad se setite kultnog izlaska Ursule Andress iz vode u Doktoru Nou, i te emocije onda prenesu na svoju muziku. Paralela s najpoznatijim tajnim agentom ovde se ne završava. Zahvaljujući spretnim orkestracijama Owena Palletta (Final Fantasy, sarađivao sa Arcade Fire, Beirutom i vrhunskim Fucked Up), koje je po njegovom nalogu vešto izveo londonski Metropolitan orkestar, čitav album prožima filmska johnbarryevska nit. Zapravo, uloga gudačkih i žičanih aranžmana u pojedinim trenucima krucijalna je za muziku koliko i uticaj Van Dyke Parksa na vanserijsko ostvarenje Ys Joanne Newsom.

The Last Shadow Puppets su, međutim, najuverljiviji kada u svojoj kinematičnosti naglašavaju epsku stranu i uporište traže kod Ennia Morriconea, kao što je slučaj u galopirajućim The Age of the Understatement i Only The Truth ili živahnoj Standing Next To Me. To nikako ne znači da se oni ne snalaze u setnim baladama kao što je The Chamber, u kojima njihovo šarmantno harmonijsko pevušenje neodoljivo priziva ranu fazu neshvatljivo potcenjenog pop genija Scotta Walkera.

Jedini problem koji bi dvojica 22-godišnjaka mogli da imaju leži u činjenici da je ovakav stil podložan monotoniji ako se ubrzo ne izleti iz provaljenog kalupa. Ovde se nećete nazevati jer je sve još relativno sveža stvar, a i same pesme su prilično kratke (nijedna ne prelazi četiri minuta). Ali sledeći album, koji je već u najavi, mogao bi da bude manje interesantan od Partizanove dominacije u basketu ako nastave sa, zasada, uspešnom formulom.

The Meeting Place (acoustic)

The Age of the Understatement ne deluje kao lakrdijaški eskapistički pakt sklopljen pred pintom piva, već nudi zanimljive tekstove, maštovito zamišljeno i dobro uklopljeno pevanje i poneke zaista sjajne momente koji otkrivaju Alexov i Milesov kompozitorski dar i dokazuju da je njihova saradnja nešto više od običnog omaža jednoj muzičkoj eri.

Audio:

The Age of the Understatement