24/7

U pesmi Thin Ice koja otvara sedmi album GusGusa, Daniel Ágúst Haraldsson se vraća na vokalne dužnosti, i stihovima “I feel like dancing on the thinnest ice” uvodi ne samo slušaoca u atmosferu albuma, već i grupu pod okrilje nemačke minimal etikete Kompakt.

Istovremeno, značenje ovih reči nalazi odjek i u formi numere: preko tri minuta prolazi bez uplitanja bilo kakve naznake plesnog ritma, da bi nakon toga usledila antiteza u minimal prelazu sačinjenom isključivo od šturog četvoro-četvrtinskog ritma i mutirajućeg basa.

Ove dve suprotnosti najzad se sastaju, ali se u namernoj anksioznoj suzdržanosti nikako ne oslobađaju u očekivanu kulminaciju, već do samog kraja nagomilavaju energiju koja ne sme da se oslobodi – kako led ne bi pukao.

Hateful je u neku ruku tematsko izokretanje Love Vs. Hate sa albuma This is Normal (1999.), u kojoj Haraldsson kao da je pokušavao sebe da obmane neprekidnim ponavljanjem stiha “It's not hate, it's love”. Nakon jedne decenije mržnja je ipak prihvaćena. U mračno-veselom refrenu Haraldsson poručuje: “If I can't find love, I guess I'll hate”, a potom i bezbrižno pevuši “I'm feeling so hateful”. Čvrsta i nepokolebljiva politika mržnje pri kraju se ipak dovodi u pitanje – nakon što bas linija ostaje usamljena kao oslonac pesme, mržnja se izvrće u nesigurnost, te tonalni centar naglo postaje nestabilan a naizgled mirna odluka o mržnji opet je dovedena u pitanje.

U On the Job ogorčenost doživljava vrhunac u stihovima “I wanna make you happy 'cause I like you a lot” i uzvicima “24/7” koji, opkoljeni mračnom i šturom matricom uz podsmešljive prateće vokale zvuče maltene kao a cappella nekog prastarog r'n'r hita izvučena iz konteksta i ubačena u sred nekog “ozbiljnog” dj seta radi osveženja i sprdanja.

Korak dalje predstavlja bezumna obrada prastarog megahita Jimi Tenora Take Me Baby, koja je već u originalu bila prepuna ironičnog osvrta na seksualne reference uobičajene u “ozbiljnoj” plesnoj muzici (“Take me baby, take me now, take me to the edge of explosion”).

GusGus oduzimaju melodičnost matrici originala. Svaka nada o iskrenoj autentičnoj emociji na prvu loptu je napuštena, i album otvoreno priznaje svoj cinizam, pa na ovaj pripremljeni teren servira najstandardniju plesnu vožnju Bremen Cowboys. 

Završna pesma i prvi singl sa albuma, Add this Song, najprijemčivija je i poseduje čak pop potencijal, a svojim naslovom namiguje izmenjenoj kulturi izdavanja i konzumiranja muzike. Prva četiri minuta predstavljaju zaokruženu numeru, koja se zatim produžuje u preko sedam minuta dug sopstveni plesni remiks, kao u neku vrstu spoljašnje kadence.

24/7 u svojoj celini iskazuje veliku dozu suzdržanosti, otklona i ogorčenosti kako prema temama kojima se bavi, tako i prema samoj formi pesama i albuma. To mu, međutim, ne smeta da briljira upravo na tim poljima, i vraća Gus Gus među grupe koje svakako vredi uvrstiti  na plejlistu.

Audio:

• MySpace