Neuverljivi homoerotski kulturrasizam, iliti Bosna draga ljepša od Čikaga...

Scenario: Evan Daugherty
Uloge: Robert De Niro, John Travolta, Milo Ventimiglia, Elizabeth Olin
Žanr: promašeno-osvetnički
Trajanje: 90 minuta
Proizvodnja: Belgija /SAD, 2013.

Taman je poslovična srpska nacionalna surenjivost zalečila rane nakon somnabulnog pokušaja Angeline Jolie da filmom U zemlji krvi i meda hrabro stupi na polje polemičkog filma i da osvoji/potvrdi auru društveno angažovane i svestrane umetnice, kad stiže nova kušnja pred naše neprolazno ranjivo kolektivno ’mi’. Tu je sada John Travolta u ulozi na osvetu narajcanog Srbina (iz Bosne) koji sa dvadesetak godina zakašnjenja po zadivljujućim američkim planinskim krajolicima vija De Nira na ivici sna sa namerom da mu se osveti što ga  onomad, tokom okršaja u Bosni nije ni čestito ubio kako treba.

Budući da je reč o skromnije budžetiranom akcijašu koji u biti nosi dijaloški razmahanu duo-dramu, na gorepomenutom se iscrpljuje čitava priča o radnji ovoga filma. Valja još dodati da je Travolta ovde stilizovan kao žiletu nešto skloniji Vehabija koji leksički i sintaksički potpuno ispravne i zahtevnije rečeničke konstrukcije izgovara sa engleskim, recimo, pijanog Kozaka sa težim poremećajem govora, a sve to u viđenju nekog vrlog hollywoodskog znaiše koji se, uz to,  gle čuda, brzinski po Wikipediji informisao o srpskom jeziku, ovdašnjim imenima (Travolti je tako zapalo ime Emil Kovač), običajima, pa i prirodi ovdašnjih međunacionalnih sukoba.

Film je, sa izuzetkom par ready-made mikro-prizora Beograda i dve kraće scene u beogradskim kafanama (snimljenim među bugarskim kulisama), u potpunosti smešten u američke vrleti i sveden na scene nadgornjavanja i međusobnog lova i mučenja likova koji tumače nesrećni Travolta i ništa taličniji De Niro. Budući da je, naravno, imajući u vidu aspiracije, uključena imena i ciljanu bioskopsku distribuciju, reč o izetno kratkom ostvarenju (ni 80 minuta samog filma), zapanjujuća je količina praznog hoda u ovom ostvarenju. Naime, nakon nerezonski dugog i sasvim nepotrebnog i neučinkovitog  uvoda, tokom kog je primetan izvestan nenamerni homoereotski naboj, kreće se u dosta mlitavu i neubedljivu akciju po šumarcima, istini za volju, jaču za ponešto jalovog, ali barem neočekivanog torture porn garnirunga. Na planu iznenađenja valja pomenuti još jednu začudnu stvar – u prologu filma, nakon faktografski neispravnih pojašnjenja o ratu u Bosni, sledi filmski neubedljiva, ali barem politički nekorektna i ideološki zanimljiva scena u kojoj vojnici NATO-a nakon oslobađanja bošnjačkih zatočenika logora u Menachi (to je kanda Manjača?) hladnokrvno i ni u pola minuta minuta pogube čitavu jedinicu srpske (para)vojske sa eksplikatorskim i naglašenim ogromnim tetovažama škorpiona na podlakticama pucnjima u potiljak.

Zaplet je nepostojeći, motivacija pešački neinovativna, gluma (i mimo priče o blamantnom Travoltinom srpsko/bosanskom akcentu) nedopustivo loša, ritam nepostojeći, a završnica arbitrarna i potpuno u ključu nikad dobrodošlog antiklimaksa, a primetno je nešto, doduše, nedovoljno izraženog i samim tim nedovoljno iritatnog kulturrasizma, te, kada se podvuče crte, Killing Season biva film koji će najveću bruku naneti upravo ovde okupljenim kreativcima i „kreativcima“, sa izuzetkom Petera Menziesa, Jr., poznatog po radu na Umri muški 3, Beli pesak, Neverovatni Hulk..., koji se ovde, sasvim nepotrebno, pokazao na visini zadatka.

Vežbajmo optimizam, pa nek za utehu posluži da se bar ovdašnji glumci  (poput Kičića, Đurička i sličnih, kanda zauzetih papagajskim ponavljanjem one Churchillove fantomske izjave o kuturi kao prioritetu svih prioriteta i poslednjoj liniji odbrane) ovaj put nisu brukali za male ili veće pare -  u ovoj sramnoj i nenadhnjujućoj epizodi odmenili su ih bugarski udarnici. Onima koji vole da tu i tamo pogledaju napet, eksplozivan i dovoljno inteligentan akcijaš na planinskim adresama ostaje da pogledaju i/ili repriziraju, recimo, i dalje na svim planovima superiorni Pucaj da ubiješ Rogera Spotiswoodea.