Povrh toga što podiže prosek romantičnim komedijama od kraja 90-ih naovamo (za razliku od prethodnog Lawrenceovog filma Dve nedelje za zaljubljivanje), Pesma za tebe razvija sentiment bogatiji od hemije između glavnih glumaca. Romansa između glavnih junaka ostaje u drugom planu, dok je izvor romantično-komičnog odnos Alexa Fletchera, pop-idola iz 80-ih, i njegove istrajne ženske publike
Scenario: Marc Lawrence
Uloge: Hugh Grant, Drew Barrymore, Brad Garrett, Kristen Johnston, Campbell Scott, Scott Porter, Haley Bennett
Žanr: romantična komedijam
Trajanje: 96 minuta
Web: http://musicandlyrics.warnerbros.com
Priče o odbačenim zvezdama obično su povod za ogorčen, kritički pogled na popularnu kulturu – zvezde kao potrošnu robu i uslovljene konzumente. Od Šta se dogodilo sa Bejbi Džejn, potresne drame o godinama nakon 15 minuta slave, preko biografskih filmova o muzičarima koji uglavnom potenciraju tzv. cenu uspeha (duševna i fizička ruiniranost), pa do satira koje pop-kulturu svode na laboratoriju iz koje iskaču powerpuff kreature za ispiranje tinejdžerskih mozgova, poput Jossie and the Pussycats, deziluzija pop-ikona neminovno je ishodište.
Pesma za tebe polazi od vizure odbačene zvezde Alexa Fletchera, pevača imaginarnog benda Pop iz 80-ih, koji parazitira na ostacima aure tinejdžerskog idola na koju o godišnjicama mature padaju sada sredovečne žene. Umesto da tretira Alexa spolja, kao fenomen, scenarista i reditelj Marc Lawrence mu pristupa ličnije.
Pored blagonaklonog podsmeha koji proizilazi iz situacija (tezgarenje na margini muzičkog biznisa), neverica i podsmeh su smešteni u samog junaka, pa mu status pop-zvezde biva potvrđen kada i sam povrati veru u emocije preostalih mu fanova, mesto da ih pravda menopauzom. Umesto deziluzije, Pesma za tebe teži revalorizaciji iskrene razmene između fanova i pop-zvezde, sve vreme čuvajući ovaj sentiment od parodičnih varnica.
Na pitanje kako je kreirao lik Fletchera, Hugh Grant tvrdi da, za razliku od naknadnog sređivanja glasa i imitacije imidža, ništa ne može da lažira pokrete pop-zvezde. Istina, za razliku od frontmena dvojca Pop, kog vidimo u gotovo arhivskom spotu iz 80-ih, pokreti Hugha Granta nisu baš zapaljivi.
Mrdanje kukovima, šmekersko namigivanje i lasersko upiranje prstom, u Grantovoj izvedbi samo što ne skliznu u kabaretsku striptiz tačku sa zadevanjem novca u donji veš. Međutim, naginjanje parodiji u funkciji je distance junaka spram svog statusa pop-idola. Grantova uštogljenost pasuje bivšem tinejdžerskom idolu čiji rad kukovima više ne prati rad srca.
Romansa između takvog junaka i Sophie Fisher, koja mu upada u život sa šarmom i „senkom iz prošlosti“ jedne Holly Golightly, dobrim delom filma uspeva da nas zavara svojom nenametljivošću, stvarajući utisak da je mehanika zaljubljivanja (svojstvena romcomu) ipak podređena širokogrudijem pristupu. Međutim, pred kraj, Lawrence diže ruke od sofisticiranog preplitanja romanse i priče o zaboravljenoj pop-zvezdi, u tu svrhu koristeći kopču između ove dve linije radnje, megapopularnu pevačicu Coru, za koju Alex i Sophie prave novi hit.
Cora je frankenštajnovski spoj mnogih popularnih muzičkih i filmskih zvezda: iskalkulisani imidž, površno koketiranje s religijom, kičasti spoj niza muzičkih pravaca i patetičan plasman ličnih iskustava i hirova kroz muzički rad. Kako mu je Cora potrebna kao kupidon u spajanju Alexa i Sophie, Lawrence talasa u građenju ovog lika spram muzičkog univerzuma u kom se priča odvija.
S jedne strane, štiti je dozom naivnosti (i manjka inteligencije), usled čega deluje da ona zaista veruje u celu predstavu čiji je izvođač, a s druge je koristi kao kontratežu Alexu, kao izvor retro-nostalgije po kojoj su idoli iz 80-ih iskreniji i benigniji od ovih savremenih. Cora tako mora da funkcioniše i kao dobra vila u ljubavnoj priči i kao hirovita i izveštačena tvorevina savremene muzičke scene, što stvara utisak mehanike i bajkovitosti koji uzurpira iskreni apel za revalorizacijom iskrenog sentimenta pop-kulture.
Uprkos sumanutom prepevu naslova, Pesma za tebe zrači posebnom romantikom. Mene je podsetila na koncert grupe Film pre par godina u Domu omladine. Članovi benda nastupili su umorno i nesigurno, ali je njihova nelagoda bila daleko dirljivija od samouverenosti Zdravka Čolića pri svakoj narednoj reinkarnaciji.
Već nakon prvih stihova pesme Sjećam se prvog poljupca, publika (mahom sredovečna) pokrenula je nekakav vremeplov slično onom toboganu koji se, u sceni nastupa u luna parku, idilično vrti iznad Alexove bine.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.