Scenario: Alex Garland
Uloge: Cillian Murphy, Chris Evans, Rose Byrne, Cliff Curtis, Michelle Yeoh, Hiroyuki Sanada, Benedict Wong, Troy Garity, Mark Strong
Žanr: sf/drama/triler/horor
Trajanje: 107 min.
Proizvodnja: UK, 2007.
Web:
http://foxsearchlight.com/sunshine/
Izgleda da je Alex Garland doslovno shvatio onu maksimu po kojoj umetnik stalno stvara jedno te isto delo, odnosno njegove varijacije, više ili manje bliske zamišljenom idealu. Nit koja povezuje
Plažu,
28 dana kasnije, a sada i
Sunce prevazilazi žanrovske konvencije, koje bi se u rukama manje veštog i maštovitog reditelja nego što je Boyle pretvorile u klišee.
Kod Garlanda je fokus čvrsto usmeren na čoveka i njegove međuodnose s drugim individuama; na dinamiku grupe u oneobičenim okolnostima preko koje želi da poentira na opštijem nivou, meditirajući o ljudskoj prirodi: na usamljenom ostrvu – u veštačkom raju, u postapokaliptičnoj Engleskoj u kojoj hara opaki virus, odnosno u samoubilačkoj misiji nekolicine ljudi da se spase umiruća zvezda.
Žanr je zato za Garlanda prevashodno zgodna dramaturška alatka kojom se sprovodi nužna varijacija kako ne bismo i bukvalno gledali jedan te isti film. Ali, s druge strane, za Boyla, kao reditelja, predstavlja paletu kojom on na čisto formalnom nivou uspeva da u Suncu (kao i u 28 dana kasnije) kreira više dramatičnih i vizuelno upečatljivih (a u celinu povezanih) scena, koje se kao takve izdvajaju u novijoj SF produkciji.
Gotovo savršeno dopunjavanje ova dva, na prvi pogled međusobno suprotna principa, koji se ipak pronalaze u zajedničkim tačkama, čini Sunce jedinstvenim, ako već ne i u potpunosti originalnim ostvarenjem.
Prvi čin je nužna, ali ne i nezanimljiva ekspozicija u kojoj upoznajemo karaktere, kao i poprište zbivanja; uz minimum nauke (Garland i Boyle ne mudruju previše o matematici, fizici ili astronomiji, već se pre bacaju na psihologiju, sociologiju, filozofiju...) da se objasne okolnosti misije.
Uzbudljiva i nemilosrdna svemirska drama koja sledi biva pri kraju prekinuta naglom intruzijom horora, više kao Garlandova metafora nego što je u pitanju prirodna kulminacija, koju Boyle pokušava da ovaploti i podari joj samosvojni, visceralni kvalitet preko specifičnog rediteljskog zahvata (a koji izvesno neće svima prijati), gde Boyle na distorziju zapleta u smislu naglog skretanja ka drugom žanru odgovara bukvalnom distorzijom i zamućenjem realnosti.
Prividni fatalizam poslednje deonice filma zapravo je u funkciji zaključenja priče koja ne govori samo o žrtvovanju zarad spasa čovečanstva. Pošto su junaci već prigrlili neizbežnost sopstvenog usuda (što se retko može videti u američkom filmu ovog profila), na red dolazi konačno suočenje s onim što leži iza.
Kako iza krhke maske ljudskosti, tako i iza granica fizike. Ako je planeta u
Solarisu svojevrsna živa Roršahova mrlja kroz koju se projektuju želje i strahovi pojedinaca, onda i Sunce u istoimenom filmu predstavlja nešto slično, samo bez motiva prvog kontakta između ljudskog i tuđinskog koji postoji u
Solarisu.
Sunce, između ostalog, govori o fizičkoj usamljenosti čoveka (tj. ljudskog roda) u svemiru, koja u jednom konkretnom slučaju poprima obrise patološkog u pokušaju da se prevaziđe regresijom u kultno, gotovo tribalno obožavanje božanskog simbola; u odsustvu samog Tvorca, ili bar nekakvog njegovog izaslanika. U tom smislu, Sunce se može posmatrati i kao svojevrsni svemirski
cabin fever,uz dašak metafizike da začini napetu egzistencijalističku dramu.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.