Film koji je režirao samouki južnokorejski enfant terrible osporavan u sopstvenoj zemlji (usred preporoda nacionalne kinematografije), sve dok nije dobio međunarodno priznanje, tretira provokativnu temu adolescentske prostitucije iz još provokativnijeg - verskog - ugla
Scenario: Kim Ki-duk
Uloge: Kwak Ji-min, Seo Min-jeong, Lee Uhl, Lee Eol, Kwon Hyun-Min, Oh Young, Im Gyun-Ho, Lee Jong-Gil
Producenti: Cineclick Asia / Kim Ki-Duk Films
Žanr: drama
Trajanje: 94 minuta
Proizvodnja: Južna Koreja, 2004.
Jezik: korejski
Web: http://www.asianfilms.org/korea/samaria.html
Još jedna u nizu veoma posećenih i medijski atraktivno predstavljenih filmskih manifestacija -
Revija azijskog filma, održana od 8. do 10. juna u Sava centru. Fenomen popularnosti mini-festivala francuske, finske, latino i azijske kinematografije održanih tokom proteklih nekoliko meseci utoliko je zanimljiviji ukoliko se kontrastira sa
opadajućom posećenošću redovnih bioskopskih projekcija.
Jedan od mogućih razloga ovakve diferencijacije je činjenica da se festivali, makar trajali jedan vikend, i dalje percipiraju kao događaj , dakle javna sfera, dok se bioskopi sve više izjednačavaju sa video klubom ili privatnim kolekcijama diskova koje su narezivali prijatelji i poznanici, s tim što su bioskopi dalji i skuplji, samim tim manje komforni.
Festival takođe podrazumeva nekakav kriterijum selekcije po kojem konkretni naslovi zavređuju pažnju gledalaca. Konačno, možda i najvažnije, jeste da su nacionalne filmske revije delimično finansirane od strane kulturnih centara, ambasada i korporacija čija se sedišta nalaze u zemljama predstavljanih kinematografija (u ovom slučaju Samsung i Japanese Tobacco Industries ).
Odlično posećene projekcije, film
Samarićanka - koji je režirao samouki južnokorejski enfant terrible osporavan u sopstvenoj zemlji (usred preporoda nacionalne kinematografije) dok nije dobio međunarodno priznanje - tretira provokativnu temu adolescentske prostitucije iz još provokativnijeg - verskog - ugla. Slično kao u filmu
Vatromet (
Hana-bi - Takeshi Kitano, 1997), struktura i ritam su takvi da u prvom delu odražavaju fragmentarnost, nasilje i oporost urbanog života, dok u drugom prikazuju smirujući kontinuitet putovanja van grada tokom kojeg se postepeno razvija empatija između kćerke i oca (ili bračnog para u slučaju
Vatrometa).
U prenaseljenim blokovima oblakodera, jedini izvor plemenitosti je učenica Jae-Yeong (Seo Min-jeong) koja pokušava da ispolji "ljubav prema bližnjem svom" na način koji je naslutila kao jedino izvodljiv - preko seksualnih kontakata sa “klijentima”. Paradoks je da se njeno tumačenje bliskosti, lišeno osećanja, a svedeno na trenutni fizički kontakt, sasvim uklapa u medijski hipererotizovanu predstavu mladosti. Reditelj se u prvom delu filma i po igrava sa pornografskom matricom - voajerski (ali ipak uzdržano) prikazujući dve drugarice u školskim uniformama i njihovo uzajamno kupanje kao pokušaj da se opere tuđi greh.
Iako je najbolja drugarica i makro, Yeo-Jin (Kwak Ji-min) osuđuje zbog nemoralnosti, uvek nasmejana Jae-Yeong je nepokolebljiva Samarićanka koja priskače u pomoć bližnjima jer smatra da im je teško, ako su već prinuđeni da tu vrstu opštenja plaćaju: pridržava se svog uverenja da je konkretan čovek koji je u nevolji daleko vredniji pažnje od nekog apstraktnog koncepta dobročinstva. Svu zaradu čuva kako bi njih dve mogle da ostvare svoje hodočašće - da posete Italiju.
Ironično je da se, poput Hrista razapetog da bi iskupio sve grešnike, i Jae-Yeong žrtvuje skočivši sa hotelskog prozora, dok njen alter ego, Yeo-Jin, kreće istim stopama i sastaje se sa identičnim “klijentima”, vraćajući im precizne sume koje je zaradila njena poginula drugarica. Bez ikakve emocionalne očinske potpore, Yeo-Jin i ne vidi ikakvu drugu mogućnost komunikacije osim one izgrađene preko neposredne seksualnosti.
Autodestruktivni otac, uglavnom nepristupačan iako fizički prisutan, poput Rickarda u filmu
Rupa u mom srcu (Lukas Moodysson, 2003), odbija da ikako oda slabost, jer bi na taj način izgubio monolitnost i patrijarhalnu moć. Jedini gest brige izražava dok mu kćerka spava - stavlja joj slušalice i pušta uljuljkujuću sonatu. Kasnije, u njenom snu, ovaj očev postupak poprima sasvim suprotno značenje pokušaja da se uguši detetova čulna radoznalost - pušta joj muziku koju ON smatra da dete treba da sluša, čuvajući je od buke iz pretećeg okruženja i ukopavajući je tako da je njena glava sa slušalicama jedino što iz zemlje izviruje.
U još jednom od pokušaja da svoje naivno dete zaštiti od nasilne gomile, otac prati kćerkine “klijente”, tuče ih ili razotkriva pred njihovim porodicama, a nakon što je jednog usmrtio, on odlučuje da sa kćerkom pobegne iz grada. Na grobu njegove supruge i Yeo-Jinine majke, sva neizdržljivost gutanja i potiskivanja tuge kulminira i prerasta u njegov plač olakšanja, dok gornji rakurs dodatno naglašava ranjivost i bespomoćnost.
Posle katarzičnog događaja sposobni za iskreniju komunikaciju, otac i kćer polako postaju brižniji jedno prema drugome. Sada izložen, otac je dostupan - sustiže ih policijsko vozilo iz grada i hapsi ga zbog nasilja koje je i sam počinio u pokušaju da sopstveno dete sačuva od istog tog nasilnog sveta. Nakon nakon što je svojoj kćerki dao vozilo, naučio je da upravlja i savladava prepreke, obeležio smernice, otac se povlači… sve ostalo će morati sama… ili uz pomoć pokojeg retkog, stoga dragocenog - Samarićanina.
Komentari
Trenutno nema komentara.
Morate biti prijavljeni da biste komentarisali tekstove.