Puno sekiracije ni oko čega

Naziv orginala: Martha Marcy May Marlene
Scenario: Sean Durkin
Uloge: Elizabeth Olsen, John Hawks, Sarah Paulson
Žanr: Drama
Trajanje: 102 minuta
Proizvodnja: SAD, 2011.

U pitanju je film nezavisne američke produkcije o devojci koju progone sećanja na misteriozna dešavanja u komuni iz koje je pobegla. Od nagrade za režiju na ovogodišnjem Sandensu, preko zapaženog prikazivanja na Kanskom festivalu i velikog broja pozitivnih kritika na raznim festivalima od tada, film je predstavljen kao jedno od najznačajnijih ovogodišnjih ostvarenja.

Priča se sastoji od dva paralena toka dešavanja - procesa oporavljanja glavne junakinje nakon trauma koje je preživela živeći u komuni, dok provodi vreme sa sestrom i njenim suprugom u njihovoj fensi kući na jezeru, i sećanja na konkretno, očigledno traumatično vreme provedeno na farmi u komuni.

Okosnicu ovakve postavke čine misteriozni događaji u komuni koji su očigledni uzrok sadašnjeg stanja junakinje. Pored pitanja motiva bega junkinje, još jedno pitanje koje se ovakvom postavkom nameće gledaocu jeste prvobitni razlog njenog odlaska na farmu, odnosno - kakav je to život mogao nagnati mladu devojku da krene putem sumnjive komune. Nagađanja kakvi su to događaji doveli do trenutnog traumatičnog stanja junakinje, autorima su poslužili kao povod za pumpanje zloslutne atmosfere koja, potpomognuta muzikom, dominira u filmu.

Priča se odvija kroz postepno izlaganje oskudnih informacija o  sadašnjoj i pređašnjoj situaciji junakinje. Pritom autori konstantno izbegavaju da ponude bilo kakvo konkretno objašnjenje za misteriozne događaje na koje aludiraju, insistirajući na pukom teskobnom osećaju iščekivanja, kao krucijalnom elementu filma.

U drugom delu ovog ostvarenja, junakinja je uglavnom rezervisana i ćutljiva. Blazirana sestra, iz scene u scenu reaguje kao iritantna,blagonaklona kučka, te se povećava osećaj navodne bespomoćnosti junakinje.

Život na farmi - kojim dominira jeziva figura vođe komune – prikazan je u najopštijim crtama. Ne vide se motivacija i stav junakinje prema aktivnostima i običajama komune, te jedini odnos koji gledalac može razviti prema ovim scenama jeste slutnja nečeg lošeg što će se eventualno dogoditi i dovesti do bega ugrožene junakinje. Pored te negativne konotacije, život na farmi, kao ono što vidimo, nikada ne izlazi iz okvira najopštijeg što bi pretpostavili o takvom životu.

Suzdržan stav autora u prikazivanju događaja kojima se bave u svom filmu, očituje se kao namera da strahote mlade junakinje, sadašnje i prošle, učine što neodređenijim, čime bi one navodno postale sveprožimajuće i užasavajuće. Međutim izvor tih strahota je opipljiva trauma glavne junakinje, koja je jasno povezana sa njenim sudelovanjem u nekim čudnim akcijama komune. Te akcije su same po sebi užasavajuće, ali upravo je to i jedino osećanje koje junakinja razvija prema njima. Nema dodatnog elementa koji bi njen odnos, stoga i njen doživljaj, učinio specifičnijim, te karakteristike njene trauma ostaju bezlične i uopštene.

Sva sekiracija koja iz toga proističe, a na čemu počiva ceo film, naposletku deluje bledo, iskonstruisano i razvučeno, pa samim tim isprazno i krajnje dosadno.