Melodia

Pojednostavljeno gledano, dakle, na novom albumu Vinesa srećemo istu Nirvana-sreće-britansku invaziju estetiku, ili gemišt grandža i popa 60-ih, koji – ako ostavite po strani opravdanu skepsu prema marketinški prenategnutom mada finansijski uspelom svrstavanju The Vines u obnovitelje garažnog roka – na momente može delovati sasvim pitko.

To se odnosi pre svega na ponudu pesama sporijeg tempa na novom izdanju, u kojima The Vines pokazuju da se najbolje snalaze u pastiš baladama: u Kara Jayne zvuče kao susret Beach Boysa iz Kokomo faze i Big Stara, u She Is Gone su na tragu R.E.M.-a i brit-pop melanholije, dok u jedinoj pesmi na albumu koja premašuje dva i po minuta True As The Night, epski produženom nastavku balade Vision Valley sa istoimenog LP-ja, podsećaju na setne balade bogate harmonijama u maniru standardizovanom od Beatlesa nadalje.

U čvršćem delu albuma The Vines i dalje zvuče kao miks Nirvane, Smashing Pumpkinsa, pa i Pavementa, i to miks dizajniran za stadionsku upotrebu. Bilo da je reč o očekivano bučno-urlatorskom otvaranju Get Out i Manger, koledž rok pakovanju Kinks ili Oasis harmonija u Orange Amber ili kratkom nojz instrumentalu Jamola, The Vines zvuče efektno i tu nemala zasluga pripada Robu Schnapfu, koji je i ovoga puta sedeo u producentskoj stolici.

Nevolja je, međutim, u tome što ni posle 14 godina postojanja ovaj kvartet ne pokušava da stvori iole autentičniju estetiku, a što odavno prežaljeni trendseterski mediji poput NME-ja ili Rollingstonea prikazuju kao eklekticizam. Ne morate proći kroz kurs “1001 ploča koje morate preslušati pre nego što umrete” da biste u muziciranju The Vines pronašli odavno prežvakane šablone, niti je to od naročite važnosti, osim za blazirane snob-elitiste.

Ono što hronično nedostaje ovom sastavu, a što poneki srodni bendovi poput Black Rebel Motorcycle Club uspevaju da prevaziđu, jeste neutemeljenost u muzičkom nasleđu za čije se zaštitnike The Vines prikazuju.

Dozvoljavam da sa samim članovima to ne mora da ima veze i da je reč o inerciji medijsko-industrijske mašinerije, ali predstavljanje korektno spakovanog pop proizvoda kao nastavka neponovljivih garažnih rok uzbuđenja, počevši od bendova iz okoline Sijetla sa početka 60-ih sve do bendova iz iste sredine sa kraja 80-ih (od Wailers i Sonics do grandž prvotimaca), a što između obuhvata mnoge druge destinacije, uključujući i rodnu im Australiju, jednostavno nema veze jedno sa drugim.

He's a Rocker

Prevara bi možda bila pregruba reč, posebno imajući u vidu iskreno gubljenje ove grupe u muzici lako prepoznatljivih uzora, ali nedostatak poverenja jeste ishod i po četvrti put pobrkanih lončića u vidu promocije The Vines s jedne, i suštine delovanje samog benda s druge strane.

Ono što ostavlja nadu da će The Vines možda jednom zaista naći sebe jeste svesni antiintelektualizam prvog singla He’s a Rocker. Kako drugačije nego zdravim glupiranjem nazvati sledeće stihove:

Once there was a young man

No one could understand

Wastin’ time every day

He got nothin’ to say

All he’s ever playing is a rock and roll music,

Rock and roll music, yea

All he ever wanted was a reason to do it,

Reason to do it, yea

Daleko je to, doduše, od ubedljivosti zemljaka AC/DC i njihovog poluklasika The Rocker, ali dovoljno za saznanje da na megakomercijalnim vrhovima indi pop roka i dalje ima mesta za mrvu humora i razboritosti.

Audio:

• Get Out
• Manger