Microcastle / Weird Era Cont.

"Once a year I leave my room”
Atlas Sound – Christian Names

"Kids would put cigarettes out on me."
Bradford Cox

Nesvakidašnja fizička pojava Bradforda Coxa teško da normalnog čoveka može da ostavi ravnodušnim. Visok, upalih obraza i ekstremno mršav, 26-godišnji lider Deerhuntera i Atlas Sounda iz Atlante dugim prstima prebire po fender jaguaru.

Iz tankog grla naizmenice izviru krikovi, stenjanje, nežne, ravnodušne i krhke melodije koje crpe energiju, inspiraciju, lepotu sa izvora svetlosti psihodeličnog rocka 60-ih. Noise ludilo povremeno šara i švrlja po “shoe-“ i “no-gaze” spomenaru 80-ih.

Bradford boluje od Marfanovog sindroma, genetskog poremećaja koji je fizički obeležio pokojne figure punk rock legende Joeya Ramonea i Roberta Johnsona. Čuvenog deltabluesera poznajemo samo po jednoj crno-beloj retuširanoj fotografiji. Pevač Ramonesa je vlastiti imidž, kao i imidž benda izgradio prekrivajući veći deo lica kosom i naočarima za sunce, čijim se zracima ionako retko kupao.

Kratka povest popa velikim delom se temelji na nebrojenim primerima stvaralaštva inspirisanog fobijama, traumama, manje-više bolnim uspomenama, bolestima u doba najranijeg detinjstva i adolescencije…

Bradford Cox je napisao pesmu o deci koja su gasila cigarete po njegovim rukama. Jedna nesreća (bolest) sustigla je drugu (pakost vršnjaka).

Dane je provodio u sobi s gitarom, snimao svoje i tuđe pesme. Pisao blog. 

Dvostruki Microcastle/Weird Era Continued najosmišljeniji je nastavak serije koju je Bradford započeo sa Deerhunter na nikad dovoljno nahvaljenim Cryptograms (2007) i Fluorescent Grey (2007). Iskustvo (s)kupljeno “solističkim” radom na projektu Atlas Sound mesijanskog imena Let the Blind Lead Those Who Can See but Cannot Feel najviše se oseti u tehničkom pogledu, i to ne samo u tretmanu besplatnih semplova i decentnih softverskih rešenja.

Najnoviji primer: brižljivo, sitno dinstanje i seckanje zvuka na epohalnoj Saved by Old Times, gde gostuje Coxov ortak Cole Alexander iz još jednog fenomenalnog i velikog lajv benda iz Atlante – Black Lips.

Pažljivijim slušanjem, naročito svetlozelenog CD-a Microcastle (Weird Era Cont. je urezan na crvenkastom CD-u) može se čuti filigranski rad klipa, radilice i auspuha, tj. bubnja, gitare i bas gitare. Uvek u drugoj konstelaciji, i ako to danas još sme da se kaže – nekoj inovativnoj kombinaciji.

Kontrasti između pojedinih pesama uopšte se ne osete slušanjem albuma odjednom. I to slušanje je iskustvo, onaj psihodelični trenutak koji stalno vreba, oduzima vam koncentraciju. Preti vam da odlepite. Ispustite volan iz ruku. S druge strane, vrlo lako se uočavaju – ako vam samo na trenutak pođe za rukom da uporedite pojedinačne pesme – koliko su međusobno različite i zaokružene.

Organskija polovina Weird Era Cont. bliža je zvučno divergentnoj debitantskoj tiradi Turn It Up Faggot. Drugi važan član Deerhuntera basista Lockett Pundt ritmički razvlači i skuplja razasuto perje po ruševinama raznesenog zvučnog zida. Vox Humana, iako to možda i nije, u tom smislu zvuči kao još jedna u nizu posveta delu velikog producenta Phila Spectora, sve sa početkom identičnom počecima pesama Ronettesa Be My Baby i Just Like Honey JAMC-a.

Osim što su bile lekovite, lekcije koje je 15-godišnjak Cox naučio dok je sedeo ispod svojeručno napravljenih postera Briana Enoa, Televisiona, Pere Ubu, Can, Jamesa Chancea i čitao knjigu Untold History of Rock bile su izuzetno plodne i inspirativne.

Toliko inspirativne da je vrlo verovatno da će njemu pripasti jedno od sledećih poglavlja te istorije.